De deur op een kier is een serie blogs over de mensen die ik in mijn werk als psycholoog tegen kom. Ik zet daarbij de deur van de spreekkamer op een kier, zodat je als het ware mee kan luisteren. Maar ook verwijst de titel naar de focus van deze serie blogs: het gaat om mensen die zich realiseren dat ze niet gelukkig zijn met hoe ze nu zijn en hoe ze nu leven, en dan met name op het gebied van liefde en relaties. Ze komen bij me, omdat ze daar iets aan willen veranderen. Daarmee zetten ze de deur op een kier voor nieuw relatiegeluk. Dit stukje gaat over Tineke, die teleurgesteld is vanwege haar scheiding.
De vrouw die mijn spreekkamer binnen loopt ziet er goed uit. Je zou haar knap kunnen noemen, als er niet zo’n verbitterde uitdrukking op haar gezicht zou zitten. Rond haar mondhoeken zitten rimpels, die verraden, dat ze vaak zo kijkt. De manier van praten is negatief. Ze is boos, teleurgesteld en verbitterd over haar echtscheiding. Tineke is 33 jaar, ze onderwijzeres, heeft twee kinderen en is gescheiden van Reinoud. Het ging niet meer, vertelt ze me. Hij wilde nooit praten, ze kon er niet meer tegen.
Ook op andere vlakken ging het niet goed. Seksueel stelde het eigenlijk vanaf het begin al niet veel voor. Hij begreep gewoon niet, wat zij nodig had. Ik heb het vermoeden dat dit al vanaf het begin van hun huwelijk speelt. Als ze dat zei, dan reageerde hij niet, maar maakte steeds minder avances. Als hij voor haar kookte, was gelijk de hele keuken van onder tot boven smerig. Hij wilde dat dan later schoonmaken, maar ze hadden een ruime woonkeuken waar ze ook aten en zij kon echt niet van het eten genieten als het zo’n bende was, dus ging ze eerst schoonmaken voordat ze gingen eten.
Eén dag per week was het papa-dag, dan bleef hij thuis van zijn werk om voor de jongens te zorgen. Nou ja zorgen, meer oppassen, want aan huishouden kwam hij niet toe, hij ging vooral met de jongens spelen. Leuk hoor, maar als zij dat op haar twee dagen ook zou doen, zou het huishouden nooit afkomen. Lekker makkelijk, om de verantwoording bij haar te laten liggen.
Het ergste vond ze nog, dat hij nooit een echte prater was, maar gedurende hun huwelijk werd het steeds erger. Maar nu komt het allerergste: nu heeft hij een nieuwe vriendin en die praat hij de oren van het hoofd. En niet alleen haar: ook met vrienden en familie kan hij opeens wel praten Tineke weet niet wat ze hoort als vrienden haar vertellen, wat Reinoud allemaal met hun bespreekt. Dit is de druppel die de emmer doet overlopen. Nu is ze pas echt goed kwaad. Waarom had hij het voor haar niet over en voor zijn nieuwe vlam wel?
Het is duidelijk dat Tineke erg gekwetst is. Ze is boos, verdrietig, teleurgesteld en gefrustreerd. Als de seksuele relatie niet goed is, beïnvloedt dat vaak ook de geestelijke intimiteit. De vraag is echter, hoe het komt dat hij niet begreep wat zij nodig had. Op welke manier heeft zij dit dan met hem besproken? Als ik hoor hoe zij praat over de andere ‘klachten’ die ze over hem heeft, dan vermoed ik, dat ze dit op een verwijtende manier heeft gezegd. Een man die veel verwijten over zich heen krijgt, kruipt steeds meer in zijn schulp.
Tineke vond het moeilijk om die kant van het verhaal te accepteren, want waarom praat hij nu dan ineens wel? Maar dat is juist een onderbouwing van mijn vermoeden. We hebben samen gekeken naar haar klachten en of je er ook op een andere, positieve manier, naar zou kunnen kijken. Zo zijn er heel wat vrouwen, die het heerlijk zouden vinden als hun man met de kinderen zou spelen. Persoonlijk vind ik de vader-zoons-band belangrijker dan het huishouden, hoewel dat natuurlijk ook bij het leven hoort. En hoe erg is het, als hij de keuken na het eten op wil ruimen? Het belangrijkste is, dat hij bereid is zijn aandeel in het huishouden te doen. Waarom zou het op het moment moeten dat zij het wil? Zijn mening is minstens zo belangrijk als haar mening hierover. Het gaat erom, dat je samen de verantwoordelijkheid neemt.
Uiteindelijk kon ze dit wel inzien en konden we naar de kern gaan: de verbittering, die haar eigenlijk het huwelijk gekost heeft. Ze legde het allemaal bij haar ex, maar eigenlijk was dat een soort rookgordijn. Er bleek met haar meer aan de hand. Het gaat te ver om dat in een blog uit de doeken te doen, maar het is wel boeiend om te constateren dat haar verbittering uiteindelijk haar redding is geweest. Haar verbittering over het feit dat haar ex nu wel kan praten, heeft haar de energie gegeven om het echte probleem aan te pakken.
Ze is er helaas nog niet, ik vrees dat ze nog wel enige tijd diepgaande therapie nodig heeft om bij haar emotie te komen, bij het echte gevoel, wat ze diep begraven had. Maar ze heeft de moed gevonden om eraan te werken en zo zal iets negatiefs uiteindelijk tot iets moois leiden.